Αγαπητέ Κώστα,
Ελπίζω η ζωή σου
εκεί να σε κάνει ευτυχισμένο .Να ξυπνάς κάθε πρωί και να τραγουδάς ,όπως έκανες
και τότε. Λίγο πριν φύγεις μου είπες πως
η ζωή σου χρειάζεται αλλαγές όπως και η
δική μου και μου ψιθύρισες με τη μελωδική σου φωνή'' Δεν είναι
ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν δύναμη θέλησης και κάποιοι δεν έχουν. Είναι ότι
κάποιοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να αλλάξουν και κάποιοι δεν είναι.'' Σε παρακάλεσα να μη
φύγεις,αλλά η φωνή μου αντηχούσε στο κενό της απουσίας σου. Μ’ άρεσε η ζωή σου, μπορώ
να πω πως σε ζήλευα. Ο τρόπος που χειριζόσουν τα πρόσωπα γύρω σου και τις καταστάσεις.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και ο μπαμπάς μου άρχισε να καπνίζει. Η δασκάλα στο
δημοτικό μας είχε πει πως το κάπνισμα σκοτώνει, έτσι κάθε φορά που ο μπαμπάς
μου έβγαζε το πακέτο με τα τσιγάρα, εγώ έφευγα μακριά και καθόμουν μέχρι να
τελειώσει. Πέντε λεπτά, στη συνέχεια τρία, ποτέ δεν έμενα λιγότερο. Έπειτα, έμαθα να κρύβομαι, έκλεινα τα μάτια μου έβαζα τα χέρια στα αυτιά μου
και έκανα πως τραγουδούσα, ούτε θα έβλεπα, ούτε θα άκουγα. Δε σου άρεσε η
αντίδραση μου έλεγα πως σας βαριόμουν και δεν είχα ενδιαφέρον. Δεν θα άφηνα τον καπνού που έβγαινε από το στόμα
να μου γκρεμίσει το τείχος που είχα κτίσει. Ξέρεις έχω δουλέψει για τα τείχη
μου-ακόμα και τώρα προσπαθώ να τα κρατήσω σταθερά. Ήταν Κυριακή και όπως κάθε
Κυριακή είχαμε κάτσει στην αγαπημένη παραθαλάσσια
ταβέρνα του θείου Γιάννη,ο μπαμπάς μου μετά το φαγητό αποφάσισε να ανάψει το
δεύτερο τσιγάρο και καθώς του έδωσαν έναν αναπτήρα-ξεχνούσε πάντα το δικό του
στο αμάξι- με φώναξες να ζωγραφίσουμε τα βότσαλα που μόλις είχαμε μαζέψει. ’’Πρέπει
να φύγω Κώστα, πρέπει να φύγω τώρα’’ φώναξα νευριασμένα. Με ακολούθησες. Ήξερες
τι μου συμβαίνει. ’’Κάποια πράγματα πρέπει να τα δεχόμαστε, δεν έχει νόημα να
κρυβόμαστε πίσω από μια αλήθεια επειδή μας πληγώνει. Κάποιες φορές πρέπει να
αποδεχόμαστε τις καταστάσεις και να
μάθουμε να ζούμε χωρίς τις σκιές τους.’’ Μα ήσουν μικρός, μόλις 12 χρονών, τα λόγια
σου ποτέ δε θα τα ξεχάσω. Με πήρες από το χέρι μου σκούπισες τα δάκρυα με το
μανίκι σου και με πήγες να αντιμετωπίσω την αλήθεια.’’ Αυτό που κρατάει ο μπαμπάς
σου είναι ένα παιχνίδι, κάθε φορά που θα του βάζει φωτιά αυτό θα καίγεται και
θα βγάζει καπνούς, θα βλέπεις τον καπνό και θα τον φαντάζεσαι με διαφορετικά
χρώματα, όταν νιώσεις έτοιμη μπορείς να του το πεις.’’ Κάπως έτσι έμαθα να
αποδέχομαι τις καταστάσεις, κάνοντας τις μέρος της φαντασίας μου, ξεχειλώνοντας
και χρωματίζοντας τις με χρώματα που δεν υπήρχαν μονάχα στο μυαλό μου.
Κώστα μου
λείπεις, είμαι μόνη μου. Η φαντασία μου με εγκατέλειψε και οι καταστάσεις
σκοτείνιασαν την ψυχή μου. Κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό. Άνθρωποι έρχονται,
φεύγουν. Αφήνουν πίσω τους πεταμένες
γόπες και στάχτη. Προσπάθησα, ορκίζομαι προσπάθησα να φτιάξω τον κόσμο μου, όπως
μου είχες πει, άφησα ανθρώπους να με πλησιάσουν αλλά στο τέλος απογοητεύτηκα.
Έχασαν την εμπιστοσύνη μου και πήραν εύκολα το δικό τους δρόμο.
Οι άνθρωποι
σιχάθηκαν ο ένας τον άλλο, μίσησαν και μισήθηκαν. Τι απαίσιο είδος;! Έτσι δημιούργησαν και έζησαν μέσα σε κουτιά.
Έφτιαξαν ένα παιχνιδιάρικο και φανταχτερό περιτύλιγμα και έκλεισαν μέσα κάθε
συναίσθημα, κάθε ίχνος τους. Κουτιά
αγάπης. Μέσα στο δωμάτιο μου, κάτω από το κρεβάτι μου έχω ένα κουτί. Είναι
όλα τα πράγματα που έχω από εκείνον, κρύβει όλη την αγάπη που μου έδειξε. Τι
είναι αγάπη Κώστα; Αγαπάς αυτό που παίρνεις ή αυτό που γίνεσαι; Όταν αγαπάς για
αυτό που παίρνεις, στα αλήθεια αγαπάς; Δε θέλω να αγαπήσω άλλο. Κουράστηκα την
αγάπη, την αληθινή αγάπη. Με μπερδεύει. Με μπερδεύει ο αυθορμητισμός της, η μελαγχολία
της ακόμα και ο τρόπος που με άλλαξε .Στα κουτιά της αγάπης δεν υπάρχουν βαθμίδες. Κουτιά
εμπιστοσύνης. Μέσα σε αυτά κρύβεσαι και εσύ. Δεν εμπιστεύεσαι επιλεκτικά, εμπιστεύεσαι
επειδή νιώθεις πως μπορείς να εμπιστευτείς. Δεν είναι εύκολο να αφεθείς. Σε άλλους παίρνει χρόνια, εκείνος με
εμπιστεύτηκε χωρίς καν να σκεφτεί. Υπάρχουν συνέπειες. Κουτιά για τα λόγια που ποτέ δεν εννοούσες. Μη μετανιώσεις, για
αυτά που μου έχεις πει, άσε αυτό το κουτί κενό και σου υπόσχομαι να καλύψω το
κενό.Κουτιά ονείρων. Σε αυτά τα κουτιά κρύβεις τα όνειρα σου, μέχρι να
γίνουν αληθινά ή να εμφανιστούν με τη μορφή ψεύτικων αναμνήσεων και να σε
κάνουν να μη μπορείς να ξεχωρίσεις το
όνειρο από την πραγματικότητα. Λένε πως τα όνειρα είναι αυτά που δεν κοστίζουν.
Ψέμα. Οι γρατζουνιές που θα σου αφήσουν στο φως της μέρας είναι το χειρότερο
κόστος. Κουτιά’’αν’’ Σε αυτά τα
κουτιά κρύβονται οι επιθυμίες που δε μπορείς να υλοποιήσεις Καλύτερα αυτά τα
κουτιά να παραμένουν κλειστά, θαμμένα, ξεχασμένα στο βάθος του υπογείου. Τα
κουτιά αυτά είναι σαν τους ανθρώπους. Υπόσχονται πολλά μέχρι να τα ανοίξεις και
να καταλάβεις πως δεν υπάρχει τίποτα αληθινό μέσα σε αυτά.
Δεν υπάρχουν λύσεις, σταμάτησα να τις ψάχνω.Αν ένα πρόβλημα δεν έχει λύση, ίσως δεν είναι πρόβλημα, αλλά ένα δεδομένο που δεν χρειάζεται να λυθεί, αλλά να αντιμετωπισθεί με τον καιρό.
Μου λείπεις.
