Το πιάνο δε βοηθάει πια. Ούτε το σχέδιο. Ούτε το τραγούδι. Ούτε η φωνή μου λέει να βγει στο αγαπημένο μου τραγούδι. Σου γράφω γιατί δε μπορώ να μιλήσω αλλιώς μωρό μου,γιατί εμείς διαφέρουμε τόσο πολύ και οι διαφορές μας, μας χωρίζουν και μας ενώνουν ταυτόχρονα. Σε ένα παλιό ιστολόγιο και με γράμματα ξένα χωρίς το χαρακτηριστικό μου βαρύ πάτημα της κόλλας ή την τσιριχτή φωνή μου να σου φωνάζει σ'αγαπώ. Οι ανασφάλειες με σκοτώνουν,για αυτό τις έδιωξα και σου προτείνω να κάνεις και εσύ το ίδιο. Δε μ'αρέσουν τα μεγάλα λόγια για αυτό το σ'αγαπώ μου ήταν μετρημένο,οι λέξεις όταν πολυπιάνονται στο ανθρώπινο στόμα χάνουν την αξία τους και γίνονται φορτικές. Δε θέλω να γίνω φορτική. Στέκεσαι εκεί απέναντι μου και μου μιλάς. Μου έχεις ανοίξει την ψυχή σου και μου εξομολογήσε ιστορίες από το παρελθόν σου. Σε ακούω με όλη μου την προσοχή.Και οι δύο το ξέρουμε μα κανείς δεν το μαρτυράει,άλλωστε γιατί; Πως πέρασε έτσι ο καιρός; Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που σου κάναμε έκπληξη σπίτι σου για τη γιορτή σου. Μου έχει καρφωθεί αυτή η μέρα. Νομίζω ότι το πρώτο μου συναίσθημα για'σενα άρχισε εκείνη τη μέρα,παρόλο που δεν ήσουν δικός μου. Αυτό είναι κάτι που δε σου έχω πει ποτέ και ούτε σκόπευα να μαρτυρήσω ποτέ. Στο κόκκινο δωμάτιο με τον κρυφό φωτισμό,δε χτύπησα την πόρτα,μπήκα μέσα και σας είδα. Ζήλεψα. Όχι! Δε ζήλεψα το φιλί σας. Ζήλεψα το βλέμμα σου,το βλέμμα σου και τίποτα άλλο. Δεν το ξεχνάω αυτό. Μη στενναχωρηθείς. Μ'άρεσε αυτή η εμπειρία μου και δε θέλω να την ξεχάσω. Από τότε σε κοιτούσα να την κοιτάς. Έψαχνα αυτό το βλέμμα στα μάτια του Ο* μα ποτέ δεν το πήρα. Προσπάθησα όμως δε μπορείς να πεις. Πέρασε καιρός από τότε. Το καλοκαίρι ήμασταν συνέχεια μαζί μα ούτε σε παρατηρούσα,εγώ εξάλλου κυνηγούσα το δικό μου ''βλέμμα'' και δεν το έψαχνα στα μάτια σου. Πως άλλωστε; Ένας χρόνος πέρασε και μου ήταν απολύτως αρκετός για να σε καταλάβω. Δε σε μίσησα ποτέ μου,απλά σε διέγραψα. Θυμάμαι ακόμα αυτή τη μέρα που ήρθα σπίτι σου με τη Δ*,πληγωμένη και αδύναμη,ήθελα εκδίκηση,το δικό μου''βλέμμα'' ήταν εκεί με κάποιον άλλο. Και τότε έπρεπε να παίξω το ρόλο της Ανατολής από το βιβλίο της Δώρας,έδεσα τη μπλούζα μου στη μέση και με ένα κοντό σορτσάκι,έπεισα τον εαυτό μου πως αυτή είναι η σωστή κίνηση. Γύρισα σπίτι και έμεινα στο μπάνιο για μία ώρα λες και το νερό θα βοηθούσε. Λίγες μέρες μετά πήγαμε στον Ευκάλυπτο. Ήπια. Δεν ήξερες γιατί,εκείνος ήταν μπροστά και ήταν με κάποιον άλλο. Έπρεπε να είμαι όπως με ήθελε,δε θα με νικούσε κανείς ξανά. Σου ζήτησα να με πας μέχρι την έξοδο. Περνάει λίγη ώρα και κανείς μας δε μιλάει. Με αρπάζεις από το χέρι,πάντα απαλά και με φιλάς. Ανταποκρίνομαι. Ζαλισμένη και απροσανατολισμένη. Βάζω τα κλάματα και εσύ αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος. Σου εξηγώ και με βοηθάς. Τώρα πια δεν έκλαιγα μόνη μου. ''Δε νιώθεις τίποτα όταν σε φιλάω;''με ρωτάς. ''Όχι''απαντάω ειλικρινά. Ήθελα να σε πληγώσω γαμώτο. Εμένα δε με κοιτούσες έτσι, δεν ένιωθα τίποτα,στο δικό μας φιλί δεν είχες το ''βλέμμα''. Σου ζήτησα να μην πεις τίποτα και έφυγα.
Απόσπασμα από εκέινη τη μέρα,μια ανάρτηση που ποτέ δεν έβαλα,ξέροντας πως θα το δει.
27 Μαΐου 2013
23:55,το άγγιγμα ενός ξένου κάνει το μυαλό μου να αναρωτιέται για το σώμα μου. Είμαι ζαλισμένη, δεν καταλαβαίνω τι κάνω. Που είμαι; Όχι ξέρω που είμαι. Ναι,ξέρω καλά. Κάποιος είναι μαζί μου, με ακουμπάει και νιώθω το σώμα να ανταποκρίνεται μηχανικά. Είσαι πίσω μου, ακούω τη φωνή σου και αυτό με κάνει να νιώθω καλά. Καλά γιατί εγώ είμαι εδώ,εδώ που ήθελες να είμαι και εσύ ακόμα πιο μακρυά, από'μένα, από'σένα, από εμάς. Του ψιθυρίζω κάτι στο αυτί,ούτε που θυμάμαι. Φαίνεται να του άρεσε.
23:59 Οι κινήσεις του γίνονται πιο άγριες, πιο γρήγορες. Τρομάζω με τον εαυτό μου. Δε νιώθω τίποτα. Μόνο ένα κενό που μου άφησες εσύ. Είναι ακόμα εδώ πέρα. Δε σκέφτομαι τίποτα άλλο,μόνο εσένα. Τα μάτια σου να με κοιτάνε, το σώμα σε θέλει τόσο πολύ, με αρρωσταίνει.
00:04 Κουράστηκα, κουράστηκα να υποκρίνομαι και να αναλώνομαι για χάρη σου. Έχει απαλά χέρια και μυρίζει όμορφα. Αλλά δεν είσαι εσύ. Τον σπρώχνω. Τον χαιρετάω, δε με αφήνει να φύγω. Του εξηγώ,όχι επειδή τον εμπιστεύομαι αλλά επειδή είναι ο μόνος που ήταν εκεί. Δεν εμπιστεύομαι πολλούς πια, ένα-δυο μόνο.
00:07 Άρχισα να μιλάω, χωρίς να σκέφτομαι τι λέω και που. Λάθος,σωστό; Ποιος ξέρει. Είναι που με κάνει να νιώθω ζωντανή, σα να ακροβατώ πάνω σε ένα σκοινί. Είμαι πάντα σε εγρήγορση, το σώμα μου δε χαλαρώνει,πρέπει να είμαι πάντα προετοιμασμένη να πέσω, να φοβάμαι πως θα σπάσει το σκοινί και εγώ θα πέσω, θα χτυπήσω και μετά θα πρέπει να σηκωθώ.
Μετα από δύο μέρες πάμε όλοι στο σπίτι του Σααββ και στο δρόμο λες του ορε ότι είναι η πρώτη φορά που ζηλεύεις μετά τη Β. Ίσως να νιώθεις τελικά κάτι. Ίσως να μην είσαι όπως σε νόμιζα. Πέρασε μία βδομάδα και ήρθαμε σπίτι σου. Τώρα ήξερες. Μου κρατούσες το χέρι και δε με άφηνες να τους κοιτάω. Και κάπως έτσι αρχίζει η ιστορία μας.
Ευχαριστώ που ήρθες και μου άλλαξες τη ζωή, τη σκέψη.Ήρθες συνειδητά γιατί σε ήθελα.Δε φαντάζεσαι πόσο καλό μου έκανες,εσύ με το χαμόγελο σου,την ενέργεια σου. Αγαπάω το δωμάτιο σου,το κρεβάτι σου, τη μυρωδιά σου,αγαπάω όλα τα πράγματα σου,αγαπαω τη μαμά σου όλους όλους τους ανθρώπους που σε περιτρυγυρίζουν,αγαπάω τα μαθηματικά σου, τις αγκαλιές σου,όλα. Συγγνώμη αν σε στεναχωρώ,συγγνώμη που σε νευριάζω,αλλα σ'αγαπάω. Είσαι πολύ ξεχωριστός και είμαι περήφανη που είμαι μαζί σου. Να με θυμάσαι.
