Καθόταν στην άκρη του πεζοδρομίου, έπαιζε αμήχανα με τον κινητό της. Τα αμάξια την προσπερνούσαν, κοίταζε χαμένη τους περαστικούς,περίμενε κάποιος να την κοιτάξει με τον τρόπο του την κοιτούσε και αυτός. Χαμένη, ναι αυτό ήταν, τρομαγμένη. Τα μάτια της κόκκινα και το πρόσωπο της χλωμό. Προσπαθούσε να κρυφτεί με μια μάσκα,μια μάσκα που συχνά φορούσε. Από τι κρυβόταν; Από τον εαυτό της ή από τα αισθήματα της;Ανέκφραστη, τόσα συναισθήματα και αυτή ανέκφραστη,κουρασμένη έδειχνε.
Προσπαθούσε να διασχίσει το δρόμο και τα πόδια της ίσα-ίσα την κρατούσαν. Τα βήματα της ήταν μικρά και οι κινήσεις της νευρικές. Ήθελα να τη βοηθήσω, να την αγκαλιάσω και να μην την αφήσω να φύγει,μέχρι να περάσουν όλα και να νιώθει ασφαλής και ήρεμη ξανά.
Ανασφάλεια,λίγες φορές μου δείχνει ότι νιώθει, ελάχιστες τσαλακώνεται. Τσαλακώνεται και με αφήνει να την πλησιάσω να τη βοηθήσω. Μπερδεμένη,πιο μπερδεμένη από ποτέ. Παντού εμπόδια, μεγαλύτερο ο εαυτός της,οι σκέψεις της.
Ίσως να μη χρειάζεται λύση. Χρόνο χρειάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου