Δεν είσαι πια αυτός..

Δεν είσαι πια αυτός που με έκανε να γελάω κάθε φορά που χαμογελούσε,
δεν είσαι πια αυτός που χανόμουν στα πολύχρωμα μάτια του,
δεν είσαι πια αυτός που μπορούσα να χαζεύω για ώρες και να επεξεργάζομαι τις γωνίες του προσώπου του,
δεν είσαι πια αυτός που ένιωθα ότι μαζί του είμαι ο εαυτός μου,
δεν είσαι πια αυτός που για χάρη του άλλαξα τον κόσμο μου,
δεν είσαι πια αυτός που θυμάμαι κάθε λέξη και κίνηση που κάνει,
δεν είσαι πια αυτός μπορούσα να γράφω για ώρες για αυτόν,
δεν είσαι πια αυτός που με ;έκανε να γελάω,
δεν είσαι πια αυτός που ήξερα και με τρομάζει που τον καινούργιο σου εαυτό μπορεί και να μην τον πλησίαζα.
Δε θέλω να θυμάμαι.
Δε θέλω να με ξέρεις.
Δε θέλω να σε σκέφτομαι.
Δε θέλω να ξανακούσω πως μ'αγαπάς.

Είσαι μια άτυχη ζαριά, μια λάθος ζαριά. Μπερδεύτηκα από τις μέρες και από τις εντυπωσιακές μάσκες σου. Τα λόγια σου έγιναν σκόνη,στάχτες οι αναμνήσεις. Δεν είσαι πια αυτός. Και εγώ δεν είμαι πουθενά. Άγγιξες τα όνειρα μου, λίγο ακόμα και θα ήμουν ευτυχισμένη. Και τώρα που χάθηκα ποιος θα με βρει; Ίσως αν προσπαθήσεις ξανά; Μα την αγάπη δε μπορείς να τη ζητάς. Με στοιχειώνει η εικόνα σου, η εικόνα μας, σ

το παγκάκι, μαζί, εσύ και εγώ. Τίποτα δεν ήταν αληθινό, αρκετά.

Θυμάμαι που γελούσες, να μείνω μου ζητούσες παιδί.