Είναι στιγμές που αμφιβάλλω για τα πάντα

    Το πρόσωπο του σα νερό που κυλάει σε ακανόνιστα σχήματα, τόσο ακανόνιστα και απρόσμενα όπως και οι εκφράσεις που παίρνει το πρόσωπο του. Το γέλιο του, αχ το γέλιο του, ρυθμικό σαν τις σταγόνες της βροχής,νοσταλγικό. Είχα καιρό να τον ακούσω να γελάει. Το πρόσωπο του είχε αλλάξει,   είχε εντονότερες γωνίες και τα μαλλιά του είχαν πια μακρύνει. Φορούσε το κρεμαστό που του είχα αγοράσει όταν ο καθένας πήρε το δρόμο του, και ο δρόμος αυτός δεν ήταν κοινός. Το κρατούσε σφιχτά, σα φυλακτό ένα πράγμα. Φαίνεται να έχει ωριμάσει, οι κινήσεις του έχουν αλλάξει είναι πιο..αυτόματες,ελεγχόμενες. Συνήθιζε να κουνάει περίεργα τα χέρια του, με έναν περίεργο τρόπο, λες και ήθελε να σε κάνει να τον προσέξεις. Εγώ τον πρόσεχα, τον παρατηρούσα,κάθε κίνηση του ήταν ξεχωριστή. Και αυτά δεν είναι λόγια του αέρα. Ποτέ δεν του είπα ότι τον αγαπάω. Ποτέ δε μου το είπε και εκείνος, και το κακό σε αυτόν τον άνθρωπο ήταν  ότι εξέφραζε τα συναισθήματα του με τον χειρότερο τρόπο, σε απωθούσε και δε σε άφηνε να πλησιάσεις. Έχτιζε τείχη από εγωισμό και ζούσε μονάχα για τον εαυτό του.

΄΄Νιώθω περίεργα,νιώθω μόνος.'' , μου είπες σήμερα. Και τελικά πως γίνεται όλοι να νιώθουμε τόσο μόνοι, αφού έχει ο ένας τον άλλο; Άνθρωποι μόνοι, σε φωτεινές πόλεις και σε γεμάτους δρόμους. Εγώ δεν τα είχα σχεδιάσει έτσι. Είμαστε η γενιά που ντρέπεται να εκφράσει τα συναισθήματα  της,που θεωρεί ντροπή τον έρωτα και να λέει σ'αγαπώ όταν το νιώσει. Για αυτό είμαστε μόνοι, γιατί παρόλο που έχουμε ανθρώπους δίπλα μας τους απομακρύνουμε όλο και πιο πολύ μακριά μας. Είμαστε μόνοι γιατί σταματήσαμε να μιλάμε για αυτά που νιώθουμε. Βουλιάζουμε.