Επιφάνεια. Δεν το είχα σκεφτεί, μέχρι που μου το είπες. Επιφανειακά ζούμε, επιφανειακά αγαπάμε, επιφανειακά ονειρευόμαστε Μία κενή επιφάνεια και μια σκιά που περιφέρεται. Ένα μικρό δωμάτιο. Ένα καρφωμένο βλέμμα και ένας ρυθμικός ήχος σαν τους δείκτες του ρολογιού να κυλάνε να σου υπενθυμίζουν πως ο χρόνος περνάει, κυλάει και μαζί του τρέχουμε και εμείς. Σύμφωνα με τον Αϊνστάιν, δεν υπάρχουν στο σύμπαν πράγματα όπως το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ο χρόνος είναι σχετικός. Πολλές διαφορετικές φωνές, ψιθυρίζουν, μα εμένα μου φαίνονται σα να ουρλιάζουν, από το δωμάτιο βγαίνει ένας ήχος, ένα παράξενο βουητό. Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Δεν έκανες καν τον κόπο να ψάξεις την ουσία, κουράστηκα να μιλάω, κουράστηκες και εσύ να ακούς. Έτσι καταλήξαμε εδώ. Εγώ στο δικό μου εδώ και εσύ στο δικό σου. Σου φωνάζω, αλλά δεν ακούς. Μα πως να ακούσεις η γη απέχει εκατομμύρια έτη φωτός από τη σελήνη.
Παράσιτα ραδιοφώνου και μυρωδιά καμένου ξύλου. Ο καπνός φαίνεται από την καμινάδα και περιφέρομαι δίπλα του, μήπως και ξεκλέψω λίγη από τη ζεστασιά του. Δες τον, είναι ελεύθερος και φεύγει, πετάει προς τον ουρανό για να συναντήσει το δικό του αστερισμό, να βρει τον γαλαξία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου