Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

And I find it kind of funny,I find it kind of sad.

Και ξαφνικά όλοι αναρωτιούνται τι δεν πήγε καλά με'σένα. Είναι το πρόσωπο σου που χλωμιάζει-ακόμα περισσότερο-οταν συναντάς ένα γνωστό και αρχίζει τις ερωτήσεις. Δεν ξέρω τι φταίει,ποιος φταίει. Τη στιγμή που πάει λίγο να γελάσει το χειλάκι σου,μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου λες και τιμωρείς τον εαυτό σου και το καταπίνεις. Και μετά τι; Κλείνεσαι στη μιζέρια σου και περιμένεις. Τι περιμένεις ακριβώς δεν ξέρεις. Είναι το πρόσωπο του θείου σου που ντρέπεται να σου μιλήσει για αυτό το θέμα και της θείας σου που τον σκουντάει κάτω από το τραπέζι όταν πάει να ανοίξει το ''θέμα''. Τότε καταλαβαίνεις ότι όλα είναι τόσο ρευστά. Τώρα είσαι απλά ''άτυχη'' και σκέφτεσαι ότι δεν υπάρχουν διέξοδοι. ''Όλα γίνονται για κάποιο λόγο παιδί μου'',είπε και η γιαγιά. Μεγάλη γυναίκα και αυτή,ονειρευόταν να καμαρώσει την εγκόνα της γιατρό ή επιχειρηματία. Τώρα πριν καν το καταλάβει, η εγκόνα της,το καμάρι της, έχει χάσει τελείως το δρόμο της. Τι φταίει γαμώτο; Οι στιγμές δεν αλλάζουν και είμαι ενήμερη για αυτό,δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Είναι άδικο. Πολύ. Και ακούς καθημερινά τους κοντινούς σου ανθρωπους να κάνουν σχέδια και όνειρα με χαρά και ενθουσιασμό και εσύ χάνεσαι. Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία. Και οι γονείς σου; Τι φταίνε και αυτοί οι καημένοι να πληρώνουν τα δικά σου σπασμένα; Το καλύτερο για'σένα θέλουν,αλλά δεν τους ακούς, επειδη εισαι ξεροκέφαλη και πεισματάρα. Τώρα τι; Ποιος φταίει ρωτάς; Δεν ξέρεις ότι είναι το ξερό σου το κεφάλι; Ή προτιμάς να το αγνοείς; 

Όλο αυτό για το τίποτα; Δηλαδή τζάμπα ένας χρόνος ζωής; Και αν είναι τόσο σημαντικό,γιατί κανείς δε με ενημέρωσε για τις συνέπειες; Όλες οι φίλες σου θα φύγουν και θα ξεχάσουν..όλοι θα το ξεχάσουν κάποια στιγμή. Εσύ όμως πότε θα συγχωρέσεις τον εαυτό σου; Πότε θα λυτρωθείς; Και έστω ότι παρακολουθώ μια αρχαία τραγωδία. Υπάρχει υβρις→ατη→νέμεσις→τίσις.  Είμαι ο θεατής σωστά; Γιατί πρωταγωνιστής δεν είμαι. Εμένα στο σχολείο μου έμαθαν ότι η κάθαρση είναι η λύτρωση, η ψυχική ανακούφιση στην οποία φτάνουν οι θεατές με το να συμπάσχουν, να ταυτίζονται και να αγωνιούν για την τύχη των ηρώων. 

Έτσι συνεχίζω να προσπαθώ; Ή απλά παραδέχομαι ότι στη δική μου παράσταση δεν υπάρχει λύτρωση;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου