Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Something tells me

Δε φταις εσύ,όχι δε φταις. Εγώ φταίω και το ηλίθιο παιιχνίδι μου.  Αλλά,έτσι είναι τα παιχνίδια, έχουν νικητές και ηττημένους και βαρέθηκα να είμαι στην κατηγορία των χαμένων. Αυτό είναι δικό μου παιχνίδι,δικοί μου κανόνες. Δεν έχω τον έλεγχο,είμαι το ζάρι, αποφασίζω για την τύχη των παικτών αλλά δε λειτουργώ αν δε με σπρώξεις, αν δε μου δώσεις δύναμη με το χέρι σου μέχρι να κυλήσω και να αποφασίσω για'σένα αλλά και για'μένα.; Θέλω να σε εκμεταλλευτώ,να σε χρησιμοποιήσω για το παιχνίδι μου και μετά να σε αφήσω.  Εγωιστικό,ε;

Περίεργο αυτό που συμβαίνει,έτσι.Έχω τόσο να πω αλλά τίποτα δε μου βγαίνει έτσι όπως θέλω,πάντα έτσι ήμουν. Δεν ξέρω αν πρέπει να μιλήσω ή να το αφήσω έτσι. Δε με βοηθάει και τίποτα, δε δέχομαι πια αυτό το σπρώξιμο και μένω στάσιμη περιμένοντας λίγο από το ενδιαφέρον της. Το μόνο που παίρνω είναι ξερές απαντήσεις και μισόλογα. Δεν ξέρω γιατί,αλλά κάθε φορά που γράφω κάτι, τη σκέφτομαι. Πρέπει να αποφασίσεις αν θέλεις να είσαι στη ζωή μου,ολοκληρωτικά ή να φύγεις. Αλλά αν είναι να φύγεις,κάντο τώρα, δεν το αντέχω αυτό. Είπες ''όταν αλλάζουμε, δε μπορούμε να έχουμε τους ίδιους ανθρώπους δίπλα μας.'', δεν άλλαξα γαμώτο, ίσως να προσπάθησα να του μοιάσω, να γίνω όπως εκείνον, αλλά κατάλαβε με. Κατάλαβε με. Κάνε κάτι,γρήγορα! 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου