So I learned to love the pain

Ήταν 3 το μεσημέρι, ο ήλιος τύφλωνε τα μάτια μου. Χαμένη στις σκέψεις μου, δεν άκουγα φωνές, δε με ενοχλούσε ούτε το μποτιλιάρισμα ούτε και  οι φωνές  των περαστικών. Κάτι ήταν εκεί να μου αποσπάσει την προσοχή. Ένα παιδάκι με σγουρά μαλλιά και μπλε μάτια, μου θύμιζε κάποιον. Μπορεί και να μην του έμοιαζε ίσως απλά να ήταν η υποσυνείδητη μου ανάγκη να τον δω. Ήρθε να μου ζητήσει τη μπάλα που ήταν κάτω από τα πόδια μου. Του την έδωσα, χωρίς να δώσω σημασία. ''Ευχαριστώ'' είπε. Δεν απάντησα. Ένιωσα τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου. '΄΄Ξέρεις,μπορείς να φτιάξεις φτερά, από κερί αν θέλεις να πετάξεις'',είπε. Κατάλαβε τι είχα ανάγκη να ακούσω, κάτι ωραίο,κάτι θετικό,κάτι να σκέφτομαι, να ξεχαστώ. Τελικά, δεν έμοιαζαν μόνο εξωτερικά. 

Ακολουθώ τις συμβουλές σου. Αδειάζω το μυαλό μου. Περιμένω το πρώτο πρώτο πράγμα που θα μου βγει αυθόρμητα. Μα δε μπορεί να είναι αυτό. Ίσως τελικά να 
μην ήταν και τόσο καλή ιδέα. 

Ξανασκέφτομαι. Ακολουθώ τις σκέψεις μου και ζυγίζω τα πράγματα. Ξανά κενό. Βρίσκομαι στο έλεος των σκέψεων μου, η μία σκέψη με οδηγεί στην άλλη.Σταματάω για ένα λεπτό. Διαβάζω ένα απόφθεγμα. ''Η πραγματική ευτυχία έρχεται όταν ηρεμείς το αναλυτικό σου μυαλό, όταν το αφήνεις να ξεκουραστεί". Εστιάζω την προσοχή μου σε μια συγκεκριμένη σκέψη, εκείνη είναι εκεί με παρατηρεί.  Σκέψεις έρχονται και φεύγουν. Έχεις μικρή πιθανότητα ελέγχου των σκέψεων σου, εκτός αν θέλεις να τις ελέγξεις. Μπορείς να καταλάβεις πως οι σκέψεις δημιουργούνται από εσένα και να τις ξεχωρίσεις από  την πραγματικότητα. Είναι απλά σκέψεις.  "Τα πάντα στη ζωή σου είναι αποτελέσματα του τρόπου που σχετίζεσαι με τη σκέψη σου. Είσαι ό,τι σκέφτεσαι".

So I learned to love the pain
('Cuz it's all that I can do)
And I forget you every day

Εκείνη.

Άγνωστα πρόσωπα,κενές ματιές. Φανάρια κόκκινα, αυτοκίνητα, ταμπέλες και βιτρίνες παντού.Τραγικά είδωλα ανθρώπων που περιφέρονται μονάχοι τους, σέρνουν το βήμα τους στο πεζοδρόμιο,αφήνουν κενά βλέμματα που χάνονται μαζί με τις φωνές και τα λόγια. Αρώματα και μυρωδιές γνωστές. Κτήρια πελώρια, κτήρια γνωστά. 

Μέσα στο πλήθος είδα Εκείνη. Περπατούσε αργά,χωρίς νόημα,χωρίς κανένα προορισμό,χωρίς προοπτική.Φαινόταν να της αρέσει να περπατάει,όπως της αρέσουν τα ζεστά καλοκαίρια και η ηρεμία της θάλασσας.Συνέχισε να βαδίζει, χωρίς να ξέρει στ’ αλήθεια που πηγαίνει. Μακρύς κι ατέλειωτος ήταν ο δρόμος, όπως κι οι σκέψεις της.

Την παρατηρούσα συνέχεια. Οι κινήσεις της ήταν νευρικές και συνεχώς έσφιγγε  το χέρι της και σχημάτιζε μια γροθιά. Φαινόταν να πονούσε. Ήταν αμέτοχη στην ίδια της τη ζωή, ανέκφραστη, μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό της.

Μέσα στις σκέψεις της χωμένη,προσπάθησε να διασχίσει το δρόμο. Φαινόταν πως θα τα καταφέρει. Είπε να δώσει μια ευκαιρία στη ζωή της και να προσπαθήσει να την ξανακτίσει από την αρχή. Θα έκανε μια καινούργια αρχή,μια γλυκιά αρχή. Είχε ανθρώπους να τη στηρίξουν ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Ξαφνικά ένα αμάξι πέρασε από δίπλα της και την τύφλωσε με τα δυνατά του φώτα. Δεν ήξερε πως να αντιδράσει.Είχε δύο επιλογές. Μπορούσε να σταματήσει μπροστά στο δρόμο, να την έβλεπε ο οδηγός ή και όχι και να αφήσει την τύχη να αποφασίσει αντί για εκείνη. Μπορούσε όμως να το πάρει απόφαση και να συνεχίσει να βαδίζει με γρήγορο ρυθμό,να ρισκάρει να πληγωθεί-ξανά-και να χτυπηθεί από το αμάξι. Τι νόημα είχε; Ήταν ήδη χαμένη.

Αποφάσισε να συνεχίσει. Δε μπορεί να ξεχάσει. Δε μπορεί να  τα αφήσει όλα πίσω της. Θέλει να ξεφύγει.. Την ακολουθώ παντού. Μπορεί και να μην την ξέρω πια. Έχει γίνει ευάλωτη και πολύ συναισθηματική. Σταμάτησε για ένα λεπτό να δει το είδωλο της στη βιτρίνα του μαγαζιού. Δεν την αναγνώριζα πια.  Είμαι η σκιά της,ίσως και όχι.Ποτέ δεν την κατάλαβα. Ούτε τι σκέφτεται, τι θέλει πραγματικά,ούτε καν γιατί συμπεριφέρεται έτσι.Και ξέρεις κάτι; Μπερδεύεται συνεχώς, με κάθε σκέψη της, ακόμα και με τα λόγια της. 

Ένα κορίτσι περιφέρεται στους δρόμους,δακρύζει, προσπαθεί να ξεχάσει. Θα γίνει καλά! Είναι κάπως μελαγχολική αλλά ήδη ξεχνιέται. Θέλει χρόνο.

My mind keeps playing with me~

Ονειρεύομαι! Έτσι δεν είναι; Είμαι σίγουρη. Δεν έχω ξυπνήσει ακόμα από  εκείνη τη μέρα. Είμαι ακόμα στο μπαλκόνι με τα ακουστικά και το σεντόνι. Εκεί δεν είμαι; Κοιμάμαι σίγουρα. Ναι κοιμάμαι!Θα ξυπνήσω το πρωί και δε θα θυμάμαι τίποτα. Έτσι δε γίνεται κάθε φορά που ονειρευόμαστε; Ξυπνάμε και καθησυχάζουμε τον εαυτό μας, λέμε πως ήταν απλά ένα όνειρο. Ένα οικείο πρόσωπο είναι εκεί για εμάς ,μας κρατάει το χέρι και να μας παροτρύνει τρυφερά  να ξανακοιμηθούμε.

Και αν τελικά δεν είναι όνειρο; Aν ξυπνήσεις το πρωί και όλοι περιμένουν από σένα να αποδεχτείς την πραγματικότητα;  Δεν είναι εύκολο να την  αντιμετωπίσεις. Σε προσγειώνει απότομα και σου χαλάει ότι  με κόπο έχεις κτίσει. Καλείσαι λοιπόν να την αντιμετωπίσεις, παρόλο που δε διάλεξες να ζεις με αυτή. Όλοι περιμένουν από σένα να είσαι εντάξει, δεν ξέρουν τι περνάς. 

 Μου είπες πως η ζωή μου είναι σα σαπουνόπερα. Γέλασα. Το σκεφτόμουν μετά, δε με άφηνε να σκεφτώ κάτι άλλο. 'Άτυχη'΄ με αποκάλεσες. Ξέρω πως εμείς οι ίδιοι προκαλούμε την τύχη μας. Και τώρα τι; Την προκάλεσα αρκετά ώστε να θέλει να με εκδικηθεί έτσι;

Το μυαλό μου παίζει παιχνίδια. Τι κάνω; Γιατί είμαι εδώ; Ποιον κοροϊδεύω; 

Και όταν όλα είναι σκατά, εσύ να χορεύεις.

Το όνομα της είναι..δεν έχει σημασία. Είναι ψηλή και τα μάτια της καστανά. Τα μαλλιά της είναι μελαχρινά και ίσια με μια φρατζούλα που ποτέ δεν αποχωρίζεται. Το χαμόγελο της  ξεχωρίζει, με πλημμυρίζει από χαρά  . Αγαπάω το χαμόγελο της, από την πρώτη στιγμή που τη γνώρισα- εκείνη τη μέρα ακόμη τη θυμάμαι.  Θυμάμαι  την έβλεπα να κάθεται στο θρανίο μαζί με την Ε*, την ήξερα,  την αναγνώρισα από μια φωτογραφία που πρόσφατα είχα δει. Φορούσε το κρεμαστό με τους Linking Park και τα γυαλιά της στο κεφάλι. Χαμογέλασα. Αμέσως πήγα και της μίλησα, της είπα το όνομα μου και  εκείνη πολύ ευγενικά μου είπε το δικό της.  Άρχισα να της μιλάω. Μου είπε πως της αρέσει  το άρωμα μου,  και όταν της εξήγησα  πως δε φορούσα εκείνη αποκρίθηκε’’ Είναι η δική σου μυρωδιά και μυρίζει πολύ ωραία’’. Με αγκάλιασε για να μυρίσει καλύτερα. Την ένιωσα. Από τότε αρχίσαμε να μιλάμε τυπικά. Την πλησίασα. Την πείραζα για τη φράτζα της και της έλεγα χαριτολογώντας  να τη φτιάχνει.  

Με τον καιρό τη γνώρισα καλύτερα και με γνώρισε και εκείνη.  Τώρα πια ξέρω πως ο ανεξίτηλος  χαρακτήρας της είναι αυτός  που με κάνει να την αγαπάω τόσο. Την αγαπάω για αυτό που είναι, την αγαπάω γι αυτό που γίνομαι εγώ όταν είμαι μαζί της.  Ξέρει κάθε φορά πως να μου φερθεί και τι ακριβώς να πει για να με ηρεμήσει τις δύσκολες μέρες. Είναι πάντα εκεί, όταν την χρειάζομαι. Ξέρει ακριβώς τι σκέφτομαι,  πάντα ξέρει! Με καταλαβαίνει. Γελάω πολύ μαζί της και με κάνει χαρούμενη. Είναι σαν να την ξέρω χρόνια.

Κλίνεται στον εαυτό της και δύσκολα ανοίγεται. Νομίζω μου λέει τι νιώθει κάποιες φορές. Όταν νιώθω ότι το κάνει , ενθουσιάζομαι. Μπορεί να φαίνεται σκληρή και πάντα χαρούμενη αλλά ξέρω πως είναι εύθραυστη και πληγώνεται εύκολα. Παραμελεί  τον εαυτό της για να είναι χαρούμενα τα πρόσωπα γύρω της. Τη θαυμάζω πολύ. Εκείνη μπορεί να πιστεύει τα χειρότερα για τον εαυτό της αλλά εγώ είμαι σίγουρη πως τον αγαπάω τον κάφρο !

Για εκείνη λίγα ξέρω. Ξέρω όσα μου επιτρέπει να γνωρίζω. Ξέρω τη χειρότερη της μέρα, τα πράγματα που έχει μετανιώσει και ξέρω επίσης πως με νοιάζεται πολύ. Μου το δείχνει κάθε μέρα, ξέρω πως νιώθει για’μενα. Κάθε βράδυ αυτές τις μέρες άκουγα στον ύπνο της να κάνει τον ήχο που πάντα κάνει με το στόμα της χωρίς να το καταλαβαίνει και την ένιωθα κοντά μου .Ξύπνησα ένα βράδυ και τη χάζευα που κοιμόταν  και σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που τη γνώρισα.

Όταν με αγκαλιάζει νιώθω ήρεμη και ασφαλείς. Δεν της αρέσουν οι αγκαλιές ,λέει. Ψέματα! Φοβάται να μην αποκαλυφθεί το μυστικό της. Ξέρω πως δε θέλει να δείχνει συναισθηματική, είναι στοιχείο του χαρακτήρα της . Ο χαρακτήρας της είναι πολύχρωμος, πάντα ήθελα να της το πω αυτό. Είναι σαν ένας πίνακας αφηρημένης τέχνης. Κάποιες φορές θα έλεγα ότι δε μπορώ να τη διαβάσω. Άλλες πάλι νιώθω πως ξέρω ακριβώς τα σκέφτεται.

Δε βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα για τους ανθρώπους και  είναι πάντα αντικειμενική και καλοπροαίρετη. Ξέρει πώς να χειρίζεται τις καταστάσεις και δε με κρίνει για την αδυναμία μου αυτή. Δε με κρίνει γενικά. Είχε πει πως δεν είμαι αυθόρμητη και ότι σκέφτομαι πολύ. Αυτό δε θα το ξεχάσω. Προσπαθώ κάθε φορά να τα διορθώνω. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω. Προσπαθώ όμως, να το ξέρεις.

Το αγαπημένο της  χρώμα είναι το μπλε. Αν ήταν χρώμα, είμαι σίγουρη πως θα ήταν το μπλε. Είναι σαν τη θάλασσα, ήρεμη και τόσο μυστήρια. Μπορώ να γράφω  για ώρες για εκείνη. Αλλά αυτό που θέλω να ξέρει είναι ότι την αγαπάω πολυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ! Να μου μιλάς! Ευχαριστώ που υπάρχεις! Ευχαριστώ που μου γελάς!