Μέσα στο πλήθος είδα Εκείνη. Περπατούσε αργά,χωρίς νόημα,χωρίς κανένα προορισμό,χωρίς προοπτική.Φαινόταν να της αρέσει να περπατάει,όπως της αρέσουν τα ζεστά καλοκαίρια και η ηρεμία της θάλασσας.Συνέχισε να βαδίζει, χωρίς να ξέρει στ’ αλήθεια που πηγαίνει. Μακρύς κι ατέλειωτος ήταν ο δρόμος, όπως κι οι σκέψεις της.
Την παρατηρούσα συνέχεια. Οι κινήσεις της ήταν νευρικές και συνεχώς έσφιγγε το χέρι της και σχημάτιζε μια γροθιά. Φαινόταν να πονούσε. Ήταν αμέτοχη στην ίδια της τη ζωή, ανέκφραστη, μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό της.
Μέσα στις σκέψεις της χωμένη,προσπάθησε να διασχίσει το δρόμο. Φαινόταν πως θα τα καταφέρει. Είπε να δώσει μια ευκαιρία στη ζωή της και να προσπαθήσει να την ξανακτίσει από την αρχή. Θα έκανε μια καινούργια αρχή,μια γλυκιά αρχή. Είχε ανθρώπους να τη στηρίξουν ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Ξαφνικά ένα αμάξι πέρασε από δίπλα της και την τύφλωσε με τα δυνατά του φώτα. Δεν ήξερε πως να αντιδράσει.Είχε δύο επιλογές. Μπορούσε να σταματήσει μπροστά στο δρόμο, να την έβλεπε ο οδηγός ή και όχι και να αφήσει την τύχη να αποφασίσει αντί για εκείνη. Μπορούσε όμως να το πάρει απόφαση και να συνεχίσει να βαδίζει με γρήγορο ρυθμό,να ρισκάρει να πληγωθεί-ξανά-και να χτυπηθεί από το αμάξι. Τι νόημα είχε; Ήταν ήδη χαμένη.
Αποφάσισε να συνεχίσει. Δε μπορεί να ξεχάσει. Δε μπορεί να τα αφήσει όλα πίσω της. Θέλει να ξεφύγει.. Την ακολουθώ παντού. Μπορεί και να μην την ξέρω πια. Έχει γίνει ευάλωτη και πολύ συναισθηματική. Σταμάτησε για ένα λεπτό να δει το είδωλο της στη βιτρίνα του μαγαζιού. Δεν την αναγνώριζα πια. Είμαι η σκιά της,ίσως και όχι.Ποτέ δεν την κατάλαβα. Ούτε τι σκέφτεται, τι θέλει πραγματικά,ούτε καν γιατί συμπεριφέρεται έτσι.Και ξέρεις κάτι; Μπερδεύεται συνεχώς, με κάθε σκέψη της, ακόμα και με τα λόγια της.
Ένα κορίτσι περιφέρεται στους δρόμους,δακρύζει, προσπαθεί να ξεχάσει. Θα γίνει καλά! Είναι κάπως μελαγχολική αλλά ήδη ξεχνιέται. Θέλει χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου