So I learned to love the pain

Ήταν 3 το μεσημέρι, ο ήλιος τύφλωνε τα μάτια μου. Χαμένη στις σκέψεις μου, δεν άκουγα φωνές, δε με ενοχλούσε ούτε το μποτιλιάρισμα ούτε και  οι φωνές  των περαστικών. Κάτι ήταν εκεί να μου αποσπάσει την προσοχή. Ένα παιδάκι με σγουρά μαλλιά και μπλε μάτια, μου θύμιζε κάποιον. Μπορεί και να μην του έμοιαζε ίσως απλά να ήταν η υποσυνείδητη μου ανάγκη να τον δω. Ήρθε να μου ζητήσει τη μπάλα που ήταν κάτω από τα πόδια μου. Του την έδωσα, χωρίς να δώσω σημασία. ''Ευχαριστώ'' είπε. Δεν απάντησα. Ένιωσα τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου. '΄΄Ξέρεις,μπορείς να φτιάξεις φτερά, από κερί αν θέλεις να πετάξεις'',είπε. Κατάλαβε τι είχα ανάγκη να ακούσω, κάτι ωραίο,κάτι θετικό,κάτι να σκέφτομαι, να ξεχαστώ. Τελικά, δεν έμοιαζαν μόνο εξωτερικά. 

Ακολουθώ τις συμβουλές σου. Αδειάζω το μυαλό μου. Περιμένω το πρώτο πρώτο πράγμα που θα μου βγει αυθόρμητα. Μα δε μπορεί να είναι αυτό. Ίσως τελικά να 
μην ήταν και τόσο καλή ιδέα. 

Ξανασκέφτομαι. Ακολουθώ τις σκέψεις μου και ζυγίζω τα πράγματα. Ξανά κενό. Βρίσκομαι στο έλεος των σκέψεων μου, η μία σκέψη με οδηγεί στην άλλη.Σταματάω για ένα λεπτό. Διαβάζω ένα απόφθεγμα. ''Η πραγματική ευτυχία έρχεται όταν ηρεμείς το αναλυτικό σου μυαλό, όταν το αφήνεις να ξεκουραστεί". Εστιάζω την προσοχή μου σε μια συγκεκριμένη σκέψη, εκείνη είναι εκεί με παρατηρεί.  Σκέψεις έρχονται και φεύγουν. Έχεις μικρή πιθανότητα ελέγχου των σκέψεων σου, εκτός αν θέλεις να τις ελέγξεις. Μπορείς να καταλάβεις πως οι σκέψεις δημιουργούνται από εσένα και να τις ξεχωρίσεις από  την πραγματικότητα. Είναι απλά σκέψεις.  "Τα πάντα στη ζωή σου είναι αποτελέσματα του τρόπου που σχετίζεσαι με τη σκέψη σου. Είσαι ό,τι σκέφτεσαι".

So I learned to love the pain
('Cuz it's all that I can do)
And I forget you every day