Το όνομα της είναι..δεν έχει σημασία. Είναι ψηλή και τα μάτια της καστανά. Τα μαλλιά της είναι μελαχρινά και ίσια με μια φρατζούλα που ποτέ δεν αποχωρίζεται. Το χαμόγελο της ξεχωρίζει, με πλημμυρίζει από χαρά . Αγαπάω το χαμόγελο της, από την πρώτη στιγμή που τη γνώρισα- εκείνη τη μέρα ακόμη τη θυμάμαι. Θυμάμαι την έβλεπα να κάθεται στο θρανίο μαζί με την Ε*, την ήξερα, την αναγνώρισα από μια φωτογραφία που πρόσφατα είχα δει. Φορούσε το κρεμαστό με τους Linking Park και τα γυαλιά της στο κεφάλι. Χαμογέλασα. Αμέσως πήγα και της μίλησα, της είπα το όνομα μου και εκείνη πολύ ευγενικά μου είπε το δικό της. Άρχισα να της μιλάω. Μου είπε πως της αρέσει το άρωμα μου, και όταν της εξήγησα πως δε φορούσα εκείνη αποκρίθηκε’’ Είναι η δική σου μυρωδιά και μυρίζει πολύ ωραία’’. Με αγκάλιασε για να μυρίσει καλύτερα. Την ένιωσα. Από τότε αρχίσαμε να μιλάμε τυπικά. Την πλησίασα. Την πείραζα για τη φράτζα της και της έλεγα χαριτολογώντας να τη φτιάχνει.
Με τον καιρό τη γνώρισα καλύτερα και με γνώρισε και εκείνη. Τώρα πια ξέρω πως ο ανεξίτηλος χαρακτήρας της είναι αυτός που με κάνει να την αγαπάω τόσο. Την αγαπάω για αυτό που είναι, την αγαπάω γι αυτό που γίνομαι εγώ όταν είμαι μαζί της. Ξέρει κάθε φορά πως να μου φερθεί και τι ακριβώς να πει για να με ηρεμήσει τις δύσκολες μέρες. Είναι πάντα εκεί, όταν την χρειάζομαι. Ξέρει ακριβώς τι σκέφτομαι, πάντα ξέρει! Με καταλαβαίνει. Γελάω πολύ μαζί της και με κάνει χαρούμενη. Είναι σαν να την ξέρω χρόνια.
Κλίνεται στον εαυτό της και δύσκολα ανοίγεται. Νομίζω μου λέει τι νιώθει κάποιες φορές. Όταν νιώθω ότι το κάνει , ενθουσιάζομαι. Μπορεί να φαίνεται σκληρή και πάντα χαρούμενη αλλά ξέρω πως είναι εύθραυστη και πληγώνεται εύκολα. Παραμελεί τον εαυτό της για να είναι χαρούμενα τα πρόσωπα γύρω της. Τη θαυμάζω πολύ. Εκείνη μπορεί να πιστεύει τα χειρότερα για τον εαυτό της αλλά εγώ είμαι σίγουρη πως τον αγαπάω τον κάφρο !
Για εκείνη λίγα ξέρω. Ξέρω όσα μου επιτρέπει να γνωρίζω. Ξέρω τη χειρότερη της μέρα, τα πράγματα που έχει μετανιώσει και ξέρω επίσης πως με νοιάζεται πολύ. Μου το δείχνει κάθε μέρα, ξέρω πως νιώθει για’μενα. Κάθε βράδυ αυτές τις μέρες άκουγα στον ύπνο της να κάνει τον ήχο που πάντα κάνει με το στόμα της χωρίς να το καταλαβαίνει και την ένιωθα κοντά μου .Ξύπνησα ένα βράδυ και τη χάζευα που κοιμόταν και σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που τη γνώρισα.
Όταν με αγκαλιάζει νιώθω ήρεμη και ασφαλείς. Δεν της αρέσουν οι αγκαλιές ,λέει. Ψέματα! Φοβάται να μην αποκαλυφθεί το μυστικό της. Ξέρω πως δε θέλει να δείχνει συναισθηματική, είναι στοιχείο του χαρακτήρα της . Ο χαρακτήρας της είναι πολύχρωμος, πάντα ήθελα να της το πω αυτό. Είναι σαν ένας πίνακας αφηρημένης τέχνης. Κάποιες φορές θα έλεγα ότι δε μπορώ να τη διαβάσω. Άλλες πάλι νιώθω πως ξέρω ακριβώς τα σκέφτεται.
Δε βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα για τους ανθρώπους και είναι πάντα αντικειμενική και καλοπροαίρετη. Ξέρει πώς να χειρίζεται τις καταστάσεις και δε με κρίνει για την αδυναμία μου αυτή. Δε με κρίνει γενικά. Είχε πει πως δεν είμαι αυθόρμητη και ότι σκέφτομαι πολύ. Αυτό δε θα το ξεχάσω. Προσπαθώ κάθε φορά να τα διορθώνω. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω. Προσπαθώ όμως, να το ξέρεις.
Το αγαπημένο της χρώμα είναι το μπλε. Αν ήταν χρώμα, είμαι σίγουρη πως θα ήταν το μπλε. Είναι σαν τη θάλασσα, ήρεμη και τόσο μυστήρια. Μπορώ να γράφω για ώρες για εκείνη. Αλλά αυτό που θέλω να ξέρει είναι ότι την αγαπάω πολυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ! Να μου μιλάς! Ευχαριστώ που υπάρχεις! Ευχαριστώ που μου γελάς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου