Παράξενη κοπέλα(Εκείνη)

''One thing I've learned,is that you should never look back. The past is dead and buried. You get nothing from living there. It's all about today. But I've been having these dreams. In them,nothing is real.Nothing's solid. Everything's fantasy.Fucked.An illusion.In these drreams, I'm a life that's already gone by.Today means nothing. Today is just a ghost haunting me. I am at the end of th world,on the edge of things. I did something once,my ghost won't let me forget.

'Τι παράξενη κοπέλα είσαι εσύ;''  Τι μεράκια έχεις και σε βασανίζουν;
Για'μένα δεν είσαι παράξενη, για'μένα είσαι μπερδεμένη, δεν ξέρεις τι σου γίνεται.Δεν περιμένεις τίποτα, ίσως και να ελπίζεις να συναντήσεις κάτι που δε συνάντησες μέχρι τώρα. Αλλά αυτό δε συμβαίνει,γιατί δε ζεις μέσα στην αγαπημένη σου ταινία,δεν είσαι η πρωταγωνίστρια που βυθιζόταν στη λήθη του ονείρου, αν ήσουν δε θα χανόσουν όπως αυτή.  Δεν είσαι αυτή που ήσουν, δε σε ξέρω πια. Με τρελαίνουν οι πράξεις σου, αυτές που τότε ήταν σκέψεις και τώρα γίνονται πράξεις,γίνονται πράξεις όλο και πιο εύκολα,χωρίς δισταγμό. Δεν έχεις αλλάξει όμως αυτό που έγινε δεν ήταν αλλαγή, ένα σενάριο είσαι, ένα σενάριο που έφτιαξες στο μυαλό σου, το σκηνοθέτησες και αποφάσισες να παίξεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όλοι οι άλλοι κομπάρσοι στο εργάκι σου και θεατής ο ίδιος σου ο εαυτός να απολαμβάνει τα δράματα που δημιουργείς,χασκογελώντας ειρωνικά, χαρούμενος για την επιτυχία του έργου του. Η παράσταση εκτελείται καθημερινά, οι κομπάρσοι κουράζονται και εσύ βαρέθηκες να βλέπεις το ίδιο έργο ξανά και ξανά για αυτό κάποιες φορές περπατάς μόνη σου και ψάχνεις για αδρεναλίνη, χωρίς αποτέλεσμα. Τα μάτια σου τα θυμάμαι πολύ καλά, ήταν τα πιο σκουρόχρωμα μάτια που είχα συναντήσει. Με κούρασες και'μένα πολύ,με κούρασε η επιφανειακή παρουσία σου και η έντονη απουσία σου, δεν ήξερα πως να αντιμετωπίσω και τις δύο αυτές μορφές σου. 
Περίμενε τις οδηγίες μου.

Κάτι από'σένα..

Δεν περίμενα να είναι έντονη η παρουσία σου, δεν περίμενα να γράψω ποτέ κάτι για'σένα. Εφήμερος.έρωτας της μιας βραδιάς,στιγμιαίο λάθος και πάθος μαζί.Στιγμιαία και τα αισθήματα μου,αν υπάρχουν και αυτά,δεν ξέρω. Υποκρίνομαι; Κάθομαι πάνω σε μια βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί,περιμένω απλά και υπομονετικά πότε θα το κάνει,πότε θα έρθει η καταστροφή μου. 
Πως και είσαι ακόμα εδώ; Κάτι από εσένα λοιπόν..

Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει 
Να' ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι 
Να' ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι 
Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη 

Τι τραγούδι να σου πω 
Εκεί που πας 
Να μη μοιάζει με κανένα 
Μα να μοιάζει μ' όλα όσα αγαπάς 

Τι τραγούδι να σου πω, που να' χει αέρα 
Σαν κι αυτά μες τις κασέτες που' χουν λιώσει 
Γιατί πάτησαν το χρόνο, σ' έχουν νιώσει 
Πήραν σήκωσαν το φως κι εδώ το φέραν 

Τι τραγούδι να σου πω, χωρίς ουσία 
Να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι 
Να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει 
Να μην έχει ούτε λάμψη, ούτε αξία... 

Μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά

In the darkness I will meet my creators

Κύκλοι,  πύρινοι κύκλοι σχηματίζονται γύρω από το σώμα μου, το σώμα μου πονάει, δε με αγγίζουν αλλά η φωτιά με καεί, με ζεσταίνει και με κρούβει, ψάχνω για αέρα,προσπαθώ να βγάλω το κεφάλι μου έξω αλλά μάταια,πιάνει και αυτό φωτιά, περικυκλώνεται από τις φλόγες και τώρα αρχίζω να καίγομαι ολόκληρη, το σώμα μου δε μάχεται, παραδίνεται στις φλόγες.Καπνός σχηματίζεται και μοιάζει με τα σύννεφα, έτσι όπως κινείται, χορεύει, χαίρεται που τελικά βγήκε από μέσα μου και τώρα μπορεί να πετάξει,να πετάξει ελεύθερος μακριά από'μένα. Έφυγε και αυτός και έμεινε η στάχτη.    Πρέπει και αυτή να καεί ή να σκορπιστεί στον αέρα. Δεν ανησυχώ όμως, θα φύγει , θα φροντίσει ο αέρας για αυτή, το ξέρω,όλα είναι κανονισμένα, δεν έχω να κάνω τίποτα. Και τι έμεινε από'μένα;

Cause there I feel things you wont understand

Τα διέλυσα όλα,όλα. Δεν κράτησε πολύ και δεν ήθελα να κρατήσει και άλλο.  Τώρα βρίσκομαι στον αέρα, δεν πέφτω δεν υπάρχει βαρύτητα,δεν υπάρχει τίποτα εδώ. Μονάχα εγώ. Δε μπορείς να μου κάνεις τίποτα πια, ότι ήταν να κάνω το έκανα εγώ,σε'μένα. Δε με αγγίζεις, δε νιώθω τίποτα. Είσαι τίποτα. Ακούς;


The shell that I wore. It wasn't for fun. It wasn't to make you stick around. It was for survival. It was what I've learnt. It was for the sun. You said you think I'd might be the one. I picked blossoms and made you a crown. But you can't catch what's coming down. Our love has grown. Our love has flown. I can catch the falling stars. They make the darkness brighter. Even though they burn holes in my hands. I can dive into the water. So deep I can't breathe. Cause there I feel things you wont understand

Σκιές

Είσαι εκεί, σε κάθε βήμα μου, σαν τη σκιά μου.Προχωράω και εσύ ακολουθείς και εγώ κρύβομαι πίσω από'σένα αλλά και πίσω από μένα την ίδια στιγμή. Είσαι ένα μαύρο σύννεφο και εγώ τρέμω στην όψη σου, τρέμω στη γεύση σου, στο άρωμα σου. Δε γίνεται να σε εξαφανίσω, είσαι εκεί στο φως του ήλιου, στο σκοτάδι, στους εφιάλτες μου και στα καλύτερα μου όνειρα. Για να σε εξαφανίσω, για να σε καταστρέψω,πρέπει πρώτα να καταστρέψω τον εαυτό μου, να τα αφήσω όλα στον αέρα, στην τύχη που εσύ θα ορίσεις. Δεν ξέρω τι κάνω, τι κάνω σε'σένα,σε'μένα,μου φταις.Δε θα κατηγορήσω μόνο του εαυτό μου,ακόμα και αν είσαι μαζί μου σε νιώθω τόσο μακριά, τόσο μακριά που η απόσταση με φρικάρει και προσπαθώ να σε σύρω δίπλα μου,σε τραβάω,σου φωνάζω αλλά εσύ δε με ακούς,δε μπορείς να με ακούσεις,δε μπορείς να ακούσεις τους χτύπους της καρδιάς μου,είσαι πίσω μου, το νιώθω σε κάθε μου βήμα,βλέπω την αντανάκλαση σου,είσαι παντού,αλήθεια υπάρχεις.Δε μου προσφέρεις τίποτα,μονάχα φόβο και ανασφάλεια,ένα συνεχές άγχος,μια ανησυχία. Είσαι το μαύρο μου χρώμα. Κοιτάω στον καθρέφτη, δεν είσαι εσύ,είμαι εγώ.Είμαι εγώ,μ'ακούς;Περπάτησα πολύ,έτρεξα,κρύφτηκα,μίλησα αλλά πάλι δεν αποφάσισες να φύγεις,να με αφήσεις. 

Ο ήλιος κρύβεται σιγά-σιγά, το μπαλκόνι σκοτεινιάζει αλλά δε θέλω φως, γιατί και το φως δημιουργεί σκιές και τα μάτια μου κουράστηκαν να τις κοιτούν. Θέλω να μην υπάρχεις, να μην υπάρχω εγώ. Σε κοιτάω, έχω την ψευδαίσθηση ότι με κοιτάς και εσύ,αλλά μονάχα κουνάς,μετακινήσει όπως μετακινούμαι και εγώ και έχω την εντύπωση ότι μου μοιάζεις. Σκιές χορεύουν μέσα στο μυαλό μου, σε ακανόνιστα σχήματα κινούνται,αιωρούνται και μένω να τις κοιτώ να ζουν μέσα στο μυαλό μου.Ο μόνος δρόμος να εξαφανιστείς είναι μέσα από μένα,θα φύγεις σκέφτομαι,δε μπορεί,κάποτε θα φύγεις.Σταμάτα να τρέχεις,κουράστηκα. 

Μπορεί να ξέχασα που πάω και να'χεις πια χαθεί το δρόμο μόνη μου τραβάω κι εσύ έχεις κουραστεί. Μα στιγμές στιγμές το φως αλλάζει κι οι σκιές μας που σιωπούν γίνονται γυμνό κορμί που στάζει και καρδιές που αιμορραγούν

Something tells me

Δε φταις εσύ,όχι δε φταις. Εγώ φταίω και το ηλίθιο παιιχνίδι μου.  Αλλά,έτσι είναι τα παιχνίδια, έχουν νικητές και ηττημένους και βαρέθηκα να είμαι στην κατηγορία των χαμένων. Αυτό είναι δικό μου παιχνίδι,δικοί μου κανόνες. Δεν έχω τον έλεγχο,είμαι το ζάρι, αποφασίζω για την τύχη των παικτών αλλά δε λειτουργώ αν δε με σπρώξεις, αν δε μου δώσεις δύναμη με το χέρι σου μέχρι να κυλήσω και να αποφασίσω για'σένα αλλά και για'μένα.; Θέλω να σε εκμεταλλευτώ,να σε χρησιμοποιήσω για το παιχνίδι μου και μετά να σε αφήσω.  Εγωιστικό,ε;

Περίεργο αυτό που συμβαίνει,έτσι.Έχω τόσο να πω αλλά τίποτα δε μου βγαίνει έτσι όπως θέλω,πάντα έτσι ήμουν. Δεν ξέρω αν πρέπει να μιλήσω ή να το αφήσω έτσι. Δε με βοηθάει και τίποτα, δε δέχομαι πια αυτό το σπρώξιμο και μένω στάσιμη περιμένοντας λίγο από το ενδιαφέρον της. Το μόνο που παίρνω είναι ξερές απαντήσεις και μισόλογα. Δεν ξέρω γιατί,αλλά κάθε φορά που γράφω κάτι, τη σκέφτομαι. Πρέπει να αποφασίσεις αν θέλεις να είσαι στη ζωή μου,ολοκληρωτικά ή να φύγεις. Αλλά αν είναι να φύγεις,κάντο τώρα, δεν το αντέχω αυτό. Είπες ''όταν αλλάζουμε, δε μπορούμε να έχουμε τους ίδιους ανθρώπους δίπλα μας.'', δεν άλλαξα γαμώτο, ίσως να προσπάθησα να του μοιάσω, να γίνω όπως εκείνον, αλλά κατάλαβε με. Κατάλαβε με. Κάνε κάτι,γρήγορα! 

Τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα.

Σαν μια χορδή που χτυπάει δυνατά
μέσα στο στήθος σου
σαν άστρο που σβήνει
και μια μελωδία που πίσω σ` αφήνει
ημέρα μου, φως μου, ζωή μου
ψυχή μου και πάθος
και λάθος και τέλος και αρχή μου
μικρή μου, πληγή μου.

Κι αφού οι καλοί
σου λένε πάντα την αλήθεια και νικούν
και σε παίρνουν μακριά
γιατί εσύ μου σφυρίζεις
κι αφού θες να βγεις στη βροχή
και να χορέψεις μ` ένα άσπρο μαντίλι
εγώ σ` ακολουθώ.

Κι έμεινα εδώ να προχωρώ
να προσπαθώ να σε κάνω να φύγεις
και το μυαλό μου να μη λέει `'σ` αγαπώ `'.

Κι έμεινα εδώ ν` αναζητώ
και να χαζεύω τις ώρες που λείπεις
κι η μουσική μου να μη βρίσκει σκοπό.

Είναι οι λέξεις, οι στιγμές
είναι οι φίλοι που θα δεις, είν` οι γνωστοί
και θα χορτάσεις μικρές χαρές
και λύπες θα περάσεις.
Κι είν` οι εικόνες, οι μαμάδες, οι μπαμπάδες
τα πτυχία, τα λουλούδια
τα παιδιά στα χειρουργεία
τα φύλλα που μυρίζουν στην αυλή κι ένα φιλί
Κι όπως είναι οι κρύες νύχτες
που δεν έχουν τελειωμό
σαν τα σεντόνια που μας πνίγουν
σαν τα τσιγάρα που μας ρίχνουν.

Είν` οι σκέψεις
που πια μόνες τους γελάνε
και που μας βλέπουν στην αρένα
κι όμως δε μας ακουμπάνε.
Γιατί ;

Μου λείπουν οι συζητήσεις μας, ο τρόπος που με συμβούλευες, το σωστό σου ένστικτο. Μου λείπεις εσύ.

Είναι στιγμές που αμφιβάλλω για τα πάντα

    Το πρόσωπο του σα νερό που κυλάει σε ακανόνιστα σχήματα, τόσο ακανόνιστα και απρόσμενα όπως και οι εκφράσεις που παίρνει το πρόσωπο του. Το γέλιο του, αχ το γέλιο του, ρυθμικό σαν τις σταγόνες της βροχής,νοσταλγικό. Είχα καιρό να τον ακούσω να γελάει. Το πρόσωπο του είχε αλλάξει,   είχε εντονότερες γωνίες και τα μαλλιά του είχαν πια μακρύνει. Φορούσε το κρεμαστό που του είχα αγοράσει όταν ο καθένας πήρε το δρόμο του, και ο δρόμος αυτός δεν ήταν κοινός. Το κρατούσε σφιχτά, σα φυλακτό ένα πράγμα. Φαίνεται να έχει ωριμάσει, οι κινήσεις του έχουν αλλάξει είναι πιο..αυτόματες,ελεγχόμενες. Συνήθιζε να κουνάει περίεργα τα χέρια του, με έναν περίεργο τρόπο, λες και ήθελε να σε κάνει να τον προσέξεις. Εγώ τον πρόσεχα, τον παρατηρούσα,κάθε κίνηση του ήταν ξεχωριστή. Και αυτά δεν είναι λόγια του αέρα. Ποτέ δεν του είπα ότι τον αγαπάω. Ποτέ δε μου το είπε και εκείνος, και το κακό σε αυτόν τον άνθρωπο ήταν  ότι εξέφραζε τα συναισθήματα του με τον χειρότερο τρόπο, σε απωθούσε και δε σε άφηνε να πλησιάσεις. Έχτιζε τείχη από εγωισμό και ζούσε μονάχα για τον εαυτό του.

΄΄Νιώθω περίεργα,νιώθω μόνος.'' , μου είπες σήμερα. Και τελικά πως γίνεται όλοι να νιώθουμε τόσο μόνοι, αφού έχει ο ένας τον άλλο; Άνθρωποι μόνοι, σε φωτεινές πόλεις και σε γεμάτους δρόμους. Εγώ δεν τα είχα σχεδιάσει έτσι. Είμαστε η γενιά που ντρέπεται να εκφράσει τα συναισθήματα  της,που θεωρεί ντροπή τον έρωτα και να λέει σ'αγαπώ όταν το νιώσει. Για αυτό είμαστε μόνοι, γιατί παρόλο που έχουμε ανθρώπους δίπλα μας τους απομακρύνουμε όλο και πιο πολύ μακριά μας. Είμαστε μόνοι γιατί σταματήσαμε να μιλάμε για αυτά που νιώθουμε. Βουλιάζουμε.

Στιγμές παγωμένες στο χρόνο.

Φωτογραφίες από το παρελθόν. Μας θυμίζουν όσα ζήσαμε, όσα ήμασταν, όσα δε μπορούμε να έχουμε πια. Αλλά αν αφεθούμε μπορούν να μας παγώσουν μαζί τους. Γιατί δε μπορείς να περάσεις ολόκληρη τη ζωή σου ξεφυλλίζοντας παλιές φωτογραφίες. Δε μπορείς να ζητάς την επιστροφή στο παρελθόν, δε είναι εφικτή, αλλά ακόμη και αν ήταν δε θα ήταν αρκετή. 

Αύγουστος  μέσα από μία φωτογραφία, από ένα μπλουζάκι και από τη μυρωδιά του σαμπουάν σου. Γλυκά, όμορφα. . Μοιάζουμε χαρούμενοι, όλοι, όχι μόνο εσύ και εγώ. Γιατί να χρειάζεται να μιλάω για αυτό σαν κάτι πολύ μακρινό και απλησίαστο; 

Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι παρέες αλλάζουν. Αυτός κάποια στιγμή θα φύγει,γιατί αυτό κάνει πάντα. Δεν πειράζει όμως, γιατί θα είμαστε μαζί και σε αυτό. Γιατί ακόμα και αν θέλεις εσύ να φύγεις, δε θα σε αφήσω εγώ.

Δεν είσαι πια αυτός..

Δεν είσαι πια αυτός που με έκανε να γελάω κάθε φορά που χαμογελούσε,
δεν είσαι πια αυτός που χανόμουν στα πολύχρωμα μάτια του,
δεν είσαι πια αυτός που μπορούσα να χαζεύω για ώρες και να επεξεργάζομαι τις γωνίες του προσώπου του,
δεν είσαι πια αυτός που ένιωθα ότι μαζί του είμαι ο εαυτός μου,
δεν είσαι πια αυτός που για χάρη του άλλαξα τον κόσμο μου,
δεν είσαι πια αυτός που θυμάμαι κάθε λέξη και κίνηση που κάνει,
δεν είσαι πια αυτός μπορούσα να γράφω για ώρες για αυτόν,
δεν είσαι πια αυτός που με ;έκανε να γελάω,
δεν είσαι πια αυτός που ήξερα και με τρομάζει που τον καινούργιο σου εαυτό μπορεί και να μην τον πλησίαζα.
Δε θέλω να θυμάμαι.
Δε θέλω να με ξέρεις.
Δε θέλω να σε σκέφτομαι.
Δε θέλω να ξανακούσω πως μ'αγαπάς.

Είσαι μια άτυχη ζαριά, μια λάθος ζαριά. Μπερδεύτηκα από τις μέρες και από τις εντυπωσιακές μάσκες σου. Τα λόγια σου έγιναν σκόνη,στάχτες οι αναμνήσεις. Δεν είσαι πια αυτός. Και εγώ δεν είμαι πουθενά. Άγγιξες τα όνειρα μου, λίγο ακόμα και θα ήμουν ευτυχισμένη. Και τώρα που χάθηκα ποιος θα με βρει; Ίσως αν προσπαθήσεις ξανά; Μα την αγάπη δε μπορείς να τη ζητάς. Με στοιχειώνει η εικόνα σου, η εικόνα μας, σ

το παγκάκι, μαζί, εσύ και εγώ. Τίποτα δεν ήταν αληθινό, αρκετά.

Θυμάμαι που γελούσες, να μείνω μου ζητούσες παιδί.

Κάπου εκεί

Μα πάντα θα βρίσκουμε τρόπο να συναντιόμαστε. Ένα κοινό δρόμο μέσα από σένα, μέσα από μένα. Κάπου μέσα στη βροχή.

Now I'm bound by the life you left behind

Επιφάνεια. Δεν το είχα σκεφτεί, μέχρι που μου το είπες. Επιφανειακά ζούμε, επιφανειακά αγαπάμε, επιφανειακά ονειρευόμαστε Μία κενή επιφάνεια και μια σκιά που περιφέρεται. Ένα μικρό δωμάτιο. Ένα καρφωμένο βλέμμα και ένας ρυθμικός ήχος σαν τους δείκτες του ρολογιού να κυλάνε να σου υπενθυμίζουν πως ο χρόνος περνάει, κυλάει και μαζί του τρέχουμε και εμείς. Σύμφωνα με τον  Αϊνστάιν, δεν υπάρχουν στο σύμπαν πράγματα όπως το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ο χρόνος είναι σχετικός. Πολλές διαφορετικές φωνές, ψιθυρίζουν, μα εμένα μου φαίνονται σα να ουρλιάζουν, από το δωμάτιο βγαίνει ένας ήχος, ένα παράξενο βουητό. Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Δεν έκανες καν τον κόπο να ψάξεις την ουσία, κουράστηκα να μιλάω, κουράστηκες και εσύ να ακούς. Έτσι καταλήξαμε εδώ. Εγώ στο δικό μου εδώ και εσύ στο δικό σου.  Σου φωνάζω, αλλά δεν ακούς. Μα πως να ακούσεις η γη απέχει εκατομμύρια  έτη φωτός από τη σελήνη. 

Παράσιτα ραδιοφώνου και μυρωδιά καμένου ξύλου. Ο καπνός φαίνεται από την καμινάδα και περιφέρομαι δίπλα του, μήπως και ξεκλέψω λίγη από τη ζεστασιά του. Δες τον, είναι ελεύθερος και φεύγει, πετάει προς τον ουρανό για να συναντήσει το δικό του αστερισμό, να βρει τον γαλαξία του.  

Ονειροπαγίδα.

-Θέλω να φύγεις από τη ζωή μου, να εξαφανιστείς! Γιατί δεν το καταλαβαίνεις; Φύγε σου λέω, θέλω μια νέα αρχή. Δε μπορώ να προχωρήσω αλλιώς.

-Εγώ στο είχα προτείνει και παλιότερα. Αν η παρουσία μου σε δυσκολεύει μπορούμε να σταματήσουμε να μιλάμε. Θα είμαστε άγνωστοι, θα έχουμε τις συναντήσεις των 4’’ και μόνο το βλέμμα μου καθώς θα περνάς από τον διάδρομο θα έχεις από’ μένα.

-Το ήξερα, το ήξερα ότι δε με χρειαζόσουν αρκετά, δε μ ’αγαπούσες αρκετά. Ναι, είμαι τρελή δεν ξέρω τι θέλω. Θέλω να μείνεις, αλλά και να φύγεις αν δε σε έχω όπως θέλω. Θέλω να φύγω εγώ, μακριά από σενα και από όλους. 

-Δε με βοηθάς. Θα κάνω ό,τι μου πεις.

- Απλά φύγε. Κάντο τώρα, τώρα που μπορώ. Μονάχα μην ξεχάσεις αυτά που ζήσαμε, αυτό που ήμουν εγώ όπως με θυμόσουν χθες, προχθές. Εμένα.Υποσχέσου.

-Στο υπόσχομαι.

Έφυγε κλείνοντας απαλά την πόρτα.Του ήταν τόσο εύκολο να φύγει. Αυτό έκανε πάντα, έφευγε. 

 Ένιωθα σαν να ήμουν παγιδευμένη σε έναν από εκείνους τους τρομακτικούς εφιάλτες, που πρέπει να τρέξεις ,να τρέξεις μέχρι τα πνευμόνια σου να σκάσουν αλλά δεν μπορείς να κάνεις το  σώμα σου να κινηθεί αρκετά γρήγορα. Δε μπορούσα να συγκεντρωθώ, ένιωθα ζαλισμένη, κουρασμένη.

Ο χρόνος περνάει. Ακόμα και όταν μοιάζει αδύνατο. Περνάει ακανόνιστα με παράξενους κλυδωνισμούς και διαστήματα γαλήνης  που τραβάνε σε μάκρος, αλλά περνάει όπως και να  έχει. Όλες οι προσπάθειες ήταν μάταιες. Η ζωή μου έπρεπε να συνεχίσει από εκεί που την είχα αφήσει, χωρίς τα δικά του ίχνη. Αρκετές φορές έπιασα τον εαυτό μου να μετανιώνει αυτήν μου την απόφαση, να τρέχω στα μέρη που πηγαίναμε και  να σκαλίζω τις αναμνήσεις μέσα σε ένα χρωματιστό κουτί με το όνομα του απέξω. Μάταια, όλα ήταν μάταια. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί, νιώθοντας περισσότερο τρόμο, περισσότερο άγχος. Ήμουν σαν ένα χαμένο φεγγάρι- ο πλανήτης μου είχε καταστραφεί και συνέχιζα παρ’όλα αυτά να γυρίζω σταθερή σχηματίζοντας μια μικρή τροχιά γύρω από το κενό που είχε μείνει πίσω. Η πορεία μου ήταν προδιαγεγραμμένη. Τώρα έπρεπε να τον ακολουθήσω. Απαγορευόταν να θυμάμαι, αλλά έτρεμα μήπως ξεχάσω ήταν πολύ δύσκολο να συνεχίσω έτσι. Ίσως μετά από λίγα χρόνια να μπορούσα να ξαναθυμηθώ αυτούς τους μήνες, χωρίς ενδοιασμούς.

-Ξύπνα, είναι αργά, δε θα προλάβεις. Σήκω σου λέω.

-Μη φωνάζεις σηκώνομαι.

Ήταν όνειρο, ήταν απλά ένα κακό όνειρο. Γιατί είπα κακό; Τουλάχιστον μπόρεσα να συνεχίσω; Στο τέλος τα κατάφερα; Τι είναι καλό και τι κακό τελικά; Δεν ξέρεις τι θέλεις, αυτό είναι. Δε σκέφτεσαι, και στο τέλος μαζεύονται πολλά πράγματα. Μπορείς να κρυφτείς να κρυφτείς από τον εαυτό σου να ξεχαστείς με καθημερινά θέματα αλλά ποτέ από το υποσυνείδητο σου. Αυτό ήταν το όνειρο τη νύχτα με την ονειροπαγίδα, για αυτό μπέρδεψα τα λόγια μου. Αλλά είπαμε καινούργια αρχή!